Op een kille winterdag legt een dikke laag sneeuw een witte sluier over de terrils van de voormalige mijn. In de achtergrond, binnen een van de overblijvende industriële gebouwen, zien we een licht branden. Naarmate we naderen, worden de klanken en melodieën van binnenuit sterker hoorbaar. Oude violen lijken te worden gestemd, en de piano's klinken alsof ze jarenlang begraven lagen in stof, maar toch de kracht vinden om een melodie voort te brengen. Ze brengen een gemoedsrust met zich mee die doet denken aan de onsterfelijke films van de befaamde cineast Hayao Miyazaki. Plotseling maakt deze sereniteit plaats voor zware basgeluiden en doordringende drums, die duidelijk frustraties naar de oppervlakte brengen. Net zo grillig als de natuur tijdens deze periode kan zijn, zo lijkt de muziek even snel van stemming te veranderen. Haar trillingen reiken tot diep in de onderbuik, alsof de zoektocht naar steenkool nog steeds gaande is in de ondergrond. In een winter als deze, waarin zelfs planten zich standvastig tonen tegen de kou en als winterhard worden bestempeld, kunnen we ons afvragen of degenen die dagelijks de strijd aangaan met hun persoonlijke uitdagingen tijdens deze periode, ook als winterhard kunnen worden beschouwd.