اکبر گلپایگانی (۱۰ بهمن ۱۳۱۲ / ۱۳ آبان ۱۴۰۲) با نام اختصاری «گلپا»، شاگرد جوان محضر استاد نورعلی‌خان برومند در دهه ۱۳۳۰ و عاشق شیوه و صدای استاد ادیب خوانساری، با اولین آوازی که از او همراه با پیانوی استاد مرتضی محجوبی و شعر استاد بیژن ترقی از رادیو پخش شد، شهرتی ایران‌گیر یافت و تا بیست سال بعد از آن‌که به حکم ضرورت‌های چاره‌ناپذیر زمانه در خانه نشست، از محبوب‌ترین خوانندگان موسیقی آوازی و ترانه‌خوانی در ایران بود. در زمان خود، جوان‌ترین خواننده‌ی «گلها» بود و سر پرشور او، تحولاتی ریشه‌دار در حوزه‌های مربوط به خود ایجاد کرد. گلپایگانی آواز را که به حاشیه‌ی موسیقی رانده شده بود، با نوآوری‌های خاص خود به متن موسیقی بازگرداند. او هر برنامه‌ی آوازی خود را به شکلی می‌ساخت که تاثیر یک ترانه رنگین و دلنشین را داشت و از سر تا ته، ورد زبان مردم می‌شد. نوآوری او، کاری همه‌جانبه بود؛ از سلیقه خوش در انتخاب ملودی‌ها، تحریرهای مخصوص به خود، گزینش مضمون‌های دلنشین در شعر، مناسب‌خوانی و استفاده عالی از حنجره‌ای منعطف و چالاک برای آنچه که او می‌خواست. گلپایگانی، مفهوم «هنرمند حرفه‌ای» را به شکلی که نیازهای جامعه‌ی نوین آن روزگار می‌طلبید، ترسیم کرد و خود، موفق‌ترین نمونه‌ی آن بود. او برخلاف دیگر خوانندگان، با آواز شروع کرد و بعد به ترانه‌خوانی روی آورد و در هر دو زمینه، مبتکر و دارای جایگاه وسیع مردمی و نیز هنری بود. آثار او، از رسمی و غیر رسمی (مجلسی) متجاوز از هفتصد برنامه است. گلپا مثالی کامل از مفهوم «هنرمند مستقل» بود؛ مستقل از تمام مسائلی که با استعدادترین هنرمندان نسل‌های گذشته و حال را به قید و بند کشیده است. ~ میرعلیرضا میرعلینقی