Madou debuteert in 1981 met ‘Witte nachten’ - zuiver Belpopgoud. Madou is tijdloos en redelijk cult, een verdwenen groep die na 40 jaar scherp blijft en nu terugkeert met ‘Ronquières’. Niemand die bij ons mooier kan kerven dan Vera Coomans. Denk aan de weemoed van Marianne Faithfull of het timbre van Beth Gibbons van Portishead solo. Of aan Arno in het Nederlands. ‘Madou is een groep die helaas te kort heeft bestaan om een muzikale kleur te ontwikkelen’, aldus de Nederlandse krant Trouw in 1997. Dat is waar. Daarom wordt Madou na vier decennia - eindelijk - vervolgd. Vrijwel iedereen is er weer bij. Jan Devos met zowel heropgevist als nieuw tekstmateriaal, Wiet Van de Leest met toetsen, viool en strijkersarrangementen en Vera Coomans met een stem die doorheen de jaren alleen maar aan patina heeft gewonnen. Maar/en heel belangrijk: Madou is herrezen dank zij de volgende generatie. De motor is Thomas Devos. Zoon van Jan en Vera en muzikaal bekend van rumplestitchkin en Tommigun. Hij bracht vers materiaal aan dat het vuur liet heropflakkeren en maakte nieuwe arrangementen voor oude songs. Hij assisteerde bovendien Peter Van Laerhoven (Woven Hand, Fien Troch) bij de opname en de mix. Ook Louis Van de Leest, zoon van Wiet, werkt mee. Hij bedacht eerder muziek voor ‘Hotel Impala’ (2007) van Baloji en maakt eclectische beats met MonkeyRobot. ‘Ronquières’ is het eerste proefstuk van de volgende Madou. Er is nog veel meer op komst.