Marcina Januszkiewicza nie sposób zaszufladkować. Bardziej niż wokalistą jest on osobowością sceniczną. Twórczość skierowana do osób nie tylko zainteresowanych samym wokalistą, lecz także spragnionych powiewu muzycznej świeżości. Do tych, którzy szukają innych dźwięków, inspiracji oraz emocji niż te znane z polskiej sceny alternatywnej. Januszkiewicz z przyjemnością eksperymentuje z różnymi stylami oraz nurtami, a przy tym bardzo świadomie kieruje własną drogą artystyczną. Jazz, pop, trap, elektronika… Różnorodne smaczki słyszalne w produkcjach Januszkiewicza wynikają z ciekawości świata oraz jego mocnego osadzenia w kulturze. Jazzowe elementy są zasługą m.in. Kuby Więcka oraz Mariusza Obijalskiego. Hiphopowe rytmy powstawały m.in. w trakcie prac z Kukonem czy Kozą. A dzięki teatralnemu wykształceniu całość spajają elementy znane z piosenki aktorskiej i poezji śpiewanej. Zarówno w utworach, jak i podczas koncertów brak jest artystycznego zadęcia. Próżno szukać przerostu formy nad treścią. Ekstrawagancja Januszkiewicza polega na poszukiwaniu w przekazie maksymalnej prostoty oraz prawdy w pełnej jej krasie – bez masek, kostiumów, piór czy cekinów. Na polskiej scenie muzycznej Marcina Januszkiewicza wyróżnia umiejętność wydobywania z tekstów tego, co w nich ukryte. On bawi się muzyką i znaczeniami. Pokazuje, że każda historia ma wiele interpretacji i że my – ludzie z krwi i kości – wszystko możemy przepuszczać przez filtr, do którego jest nam najbliżej.