همایون خرم (زادهٔ ۹ تیر ۱۳۰۹ – درگذشتهٔ ۲۸ دی ۱۳۹۱)، نوازنده‌ی ویولن، موسیقی‌دان و آهنگ‌ساز بنام موسیقی ایرانی. مادرش از شیفتگان موسیقی اصیل ایرانی بود و از بین مقام‌های موسیقی ایرانی، به دستگاه همایون علاقه‌ای وافر داشت، از این روی نام «همایون» را برای فرزند خود انتخاب کرد. همايون خرم در ۱۰ سالگي به مكتب استاد صبا راه يافت و با استعدادی شگرف تا ۱۴ سالگی ره صد ساله را پيمود و به عنوان نوازنده ۱۴ ساله، در راديو ساز تنها اجرا كرد. بعدها در بسياری از برنامه های موسيقی راديو، خصوصاً در برنامه گلها، به عنوان آهنگساز، سوليست ويلن و رهبر اركستر آثاری با ارزش ارائه داد. همايون به موازات فعاليت عاشقانه و در عين حال محققانه در موسيقی ايرانی، تحصيلات عاليه خود را تا اخذ دانشنامه در رشته مهندسی برق ادامه داد. از فعالیتهای همایون خرم: عضويت در شورای عالی موسيقی راديو، رهبری اركستر سازهای ملی، استاد دانشكده موسيقی ملی و هنرستان شبانه، آهنگساز در برنامه های موسيقی ايرانی و خصوصاً برنامه گلها، رهبری اركستر گلها و سوليست ويلن. اما مهمترین وجه و شاید کم نظیرترین هنر خرم آهنگسازی‌های اوست. آهنگ‌هایی مانند: تو اي پري كجايي(سرگشته)، امشب در سر شوري دارم (غوغاي ستارگان)، ساغرم شكست اي ساقي (طاقتم ده)، رسواي زمانه، اشك من هويدا شد، پيك سحری، بعد از تو هم در بستر غم می‌توان خفت، ساقي ببين، دل پريشانم ز غم گرفته، آوای خسته دلان و ده ها آهنگ ديگر، همگی بيانگر نبوغ همايون خرم در هنر آهنگسازی است. وی ضمن تسلط در نوازندگی و بداهه‌نوازی، آهنگسازی خلاق و در عين حال مسلط به ظرايف نظری و تئوريك موسيقی و از اين نظر هنرمندی با ارزش و محققی ممتاز بود.