Wie Vajèn hoorde zingen in de vele musicals waar ze in speelde, weet dat ze een unieke, direct herkenbare stem heeft. Helder, subtiel en vol beheersing, maar krachtig wanneer de tekst en onderliggend gevoel daar om vragen. Ze zingt andermans woorden alsof ze die zelf heeft geschreven, de emoties heeft beleefd, de pijn heeft gevoeld. Een voordeel van haar werk als actrice. In voorbereiding op haar rol duikt ze als een kameleon in de huid van de personages die ze speelt. Ze verdiept zich in hun karakters, net zo lang tot ze weet wat hen beweegt. Door te acteren begrijpt ze beter hoe mensen in elkaar steken en wat het leven te bieden heeft. En, denkertje dat ze is, zet het haar zelf aan het denken. Wat vindt zij eigenlijk, wat zou zij doen in zo’n situatie? De gedachten en overpeinzingen die dat oplevert, zet ze op papier. Ze vormen de basis van haar liedjes. Via haar liedjes legt Vajèn verbinding met mensen. Zelden zag ze hoe goed dat kan met muziek als toen ze zong bij de herdenking voor de slachtoffers van het Stint-ongeluk in Oss. Ze zag dat ze troost en steun kon bieden door voor mensen te zingen. Vajèn zong altijd al vanuit haar hart. Nu de woorden die ze zingt haar eigen woorden zijn, krijgen ze een extra lading. “Als je voor mensen zingt is er direct verbinding. Je geeft iets van je gevoel en je krijgt dat direct weer terug” zegt ze over de magie van zingen.