“Will Tura is geen zanger, maar een monument.” Met die woorden kondigt Studio 100-baas Gert Verhulst begin 2020 Vergeet Barbara aan, een ambitieuze musical opgebouwd rond de meest memorabele nummers van hét icoon uit de Vlaamse muziek. Will Tura ís een monument, punt. Een blik op zijn werk volstaat: hij is een meester-chef die decennialang als een snuif zout de ene voltreffer na de andere uitstrooit over de hitlijsten. Maar echt interessant wordt het als je meer inzoomt. Dan zie je een artiest die altijd relevant blijft, ook al evolueert de wereld in sneltempo en wisselen trends en stijlen elkaar af. De liedjes boetseren een treffend portret van ’s mans carrière en tonen zijn transformatie tot een keizer die zijn kroon nooit moest afgeven. In wezen is Will Tura doorheen de jaren weinig veranderd, zelfs al heeft hij intussen een adellijke titel voor zijn naam. “Ik ben nog steeds dezelfde jongen. Componist van liedjes groot en klein”, zingt hij in zijn nieuwe single Als ik terugkijk. Het is een afscheidscadeau van iemand die trouw is gebleven aan zichzelf. “Ook nu, ook al ben ik iets ouder, voel ik steeds weer die schouder. Is m’n publiek er voor mij”, gaat het voort. Die dankbaarheid die de fans krijgen, geven ze graag terug. Net omdat hij nog steeds diezelfde jongen is. Dat is zijn sterkte, de brandstof voor zijn succes. Will Tura blijft breed gedragen want monumenten schitteren het hardst als hun schoonheid kan worden gedeeld met de hele wereld. Dan geniet iedereen.